Deszcz spadł później tej nocy, delikatny, cichy odgłos, który wydawał się błogosławieństwem. Aksel po prostu trzymał mnie za rękę i został. Nie zadawał żadnych pytań.
Moja babcia z każdym dniem stawała się silniejsza. Wkrótce znowu gotowała. I za każdym razem, gdy sięgałem po tę żeliwną patelnię, słyszałem w głowie jej głos, lekcję tak wyraźną jak w dniu, w którym po raz pierwszy mi jej udzieliła: „Traktuj ją dobrze, a będzie służyć wiecznie”.
Postanowiłem zostać w Blueford i podjąłem pracę w ośrodku kultury, ucząc seniorów gotowania. Z Akselem nadal budowaliśmy naszą relację – powoli, systematycznie i solidnie, jak przy odpowiednim przyprawieniu patelni.
Pewnej nocy moja babcia podniosła wzrok znad stołu i powiedziała: „Nigdy nie widziałam cię tak szczęśliwej”.
I uwierzyłem jej. Znów byłem cały, nie dlatego, że ktoś przyszedł, żeby mnie poskładać, ale dlatego, że sam się tego nauczyłem.
Teraz, gdy widzę kogoś, kto zamierza zagotować wodę w żeliwnym garnku, nie mogę powstrzymać się od śmiechu, bo przypominam sobie reprymendę mojej babci, od której wszystko się zaczęło.
Bo oto prosta prawda: życie czasami cię spali. Ale zawsze możesz na nowo doprawić swoje serce. Musisz tylko obchodzić się z nim ostrożnie. I musisz wybierać ludzi, którzy cię wybiorą, nawet gdy patelnia dymi, a w kuchni panuje bałagan.
