Siedzieliśmy naprzeciwko siebie jak dwoje dawnych znajomych, którzy muszą najpierw zburzyć mur milczenia. Było w nim coś innego niż kiedyś — mniej pychy, więcej smutku w oczach.
Opowiadał, że był za granicą, pracował, nie ułożył sobie życia na nowo. Rozmawialiśmy ostrożnie, o drobiazgach, ale pod spodem czułam, że on czegoś szuka. W końcu spojrzał mi w oczy i powiedział:
– Przez te wszystkie lata nosiłem coś w sobie, czego nigdy nie umiałem ci powiedzieć. Wiem, że cię skrzywdziłem. Wiem, że był cię zdradziłem… Ale chciałbym, żebyś wiedziała, dlaczego to się stało.
Serce zaczęło mi bić szybciej. Przez dwadzieścia lat układałam w głowie setki możliwych scenariuszy, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że on sam zechce cokolwiek wyjaśniać.
– Kiedy byliśmy razem — zaczął ostrożnie — bardzo cię kochałem.
Ale czułem się… jakby obok ciebie nie było dla mnie miejsca. Wszyscy myśleli, że jesteś tą silniejszą, zaradną, tobie zawsze wszystko wychodziło. Ja byłem tym, który zawodzi, który nie daje rady. Pojawiła się ona — i przy niej poczułem się potrzebny. To głupie, wiem. Ale byłem słaby.
Siedziałam nieruchomo, słuchając. W jednym momencie wróciły wszystkie wieczory, gdy siedziałam sama w sypialni, zastanawiając się, co robiłam nie tak.
– Przepraszam, że wtedy nie miałem odwagi ci powiedzieć, co czuję. Przepraszam, że zniknąłem, zamiast spróbować jeszcze raz.
W oczach miał łzy. Poczułam, jak coś pęka we mnie, jakby ten ciężar, który dźwigałam przez lata, nagle się rozładował. Zdałam sobie sprawę, że przez te wszystkie lata winiłam siebie za jego odejście, podczas gdy on po prostu nie umiał poprosić o pomoc.
Rozmawialiśmy długo — o dawnych czasach, o wspólnych chwilach, o tym, co mogło być.
Na pożegnanie uścisnął moją dłoń i powiedział:
– Gdyby można było cofnąć czas, zrobiłbym wszystko inaczej. Ale przynajmniej dziś mogę ci powiedzieć prawdę. Może dzięki temu i ja będę mógł zacząć od nowa.
Wróciłam do domu i przez długi czas siedziałam w ciszy. Nagle poczułam ulgę. Czasem wystarczy jedno spotkanie, jedno szczere słowo, żeby zacząć wybaczać — i sobie, i komuś, kto nas zranił.
