Pierwsze tygodnie po jego odejściu były jak koszmar na jawie. Ludzie dzwonili, pytali, czy to prawda. Czułam wstyd, jakby zdrada była moją winą. Najgorsze były noce – budziłam się z uczuciem, że zaraz wejdzie do sypialni, położy się obok, jakby nigdy nic. Ale zamiast tego była cisza.
Pewnego dnia poszłam do sklepu i zobaczyłam ich razem. Nie chowali się. Ona miała na sobie płaszcz, który kiedyś jej pochwaliłam, a on trzymał ją za rękę w taki sposób, w jaki kiedyś trzymał mnie. Pomyślałam wtedy, że to chyba koniec mojego upokorzenia – zobaczyłam wszystko, co musiałam zobaczyć.
Zaczęłam powoli odzyskiwać siebie. Najpierw małe kroki – zmieniłam fryzurę. Potem większe – pojechałam na weekend nad morze, sama. Patrząc na fale, zrozumiałam, że choć straciłam męża, zyskałam coś, czego nie miałam od lat – wolność decydowania tylko o sobie.
Spotkanie z Anką przyszło niespodziewanie. Minęły prawie trzy miesiące. Weszłam do kawiarni, a ona siedziała przy stoliku w rogu. Spojrzałyśmy na siebie i przez chwilę trwała cisza. Nie wiem, czego oczekiwała – że podbiegnę, zrobię scenę? Zamiast tego podeszłam, patrząc jej prosto w oczy.
– Wiesz, co jest najgorsze? – powiedziałam spokojnie. – Nie to, że mi go zabrałaś. To, że przez lata byłaś w moim domu i patrzyłaś mi w twarz, planując to w swojej głowie.
Nie odpowiedziała. Odwróciła wzrok. A ja wyszłam, czując, że to ja tym razem odchodzę. Nie od męża, bo on odszedł już dawno. Od tego wszystkiego, co mnie więziło – od wstydu, od poczucia przegranej, od złudzeń.
Dziś wiem, że 27 lat nie poszło na marne – dały mi siłę, której wcześniej nie doceniałam. Nauczyły mnie, że zdrada nie kończy życia. Kończy tylko pewien jego rozdział. Bo teraz wiem, że największą zemstą jest nie nienawiść, ale szczęście – i ja właśnie zaczynam je sobie pisać od nowa
