Na pogrzebie męża dostałam SMS-a z nieznanego numeru: „Żyję. Nie ufajcie dzieciom”. Pomyślałam, że to okrutny żart.

Mój wzrok padł na Charlesa i Henry’ego, moich synów, stojących przy trumnie z wyrazem tak dziwnego, spokojnego opanowania. Ich łzy wydawały się wymuszone, a uściski zimne jak listopadowe powietrze. Coś było strasznie nie tak. W tym momencie świat rozdarł się na dwoje: na życie, które, jak mi się zdawało, wiodę, i na przerażającą prawdę, która właśnie zaczynała wychodzić na jaw.