„Kiedy byłby właściwy moment?” – zapytałem.
„Po tym, jak nauczyłem ją jeździć na rowerze? Po bajkach na dobranoc i koszmarach? A może na jej następnych urodzinach, kiedy oboje wznieślibyście toast za „rodzinę”?”
Nikt nie odpowiedział.
„Słuchaj, człowieku, chciałem po prostu być przy niej.”
„Dla twojej córki?” zapytałem.
„Ciekawe. Masz na myśli tego, którego wychowuję od pięciu lat? Tego, który nosi moje imię? Moje oczy? Moje zwyczaje?”
„Nie chciałam wszystkiego zniszczyć” – powiedziała Jess.
„Bałam się. Kochałeś ją tak bardzo, a ja nie wiedziałam, jak ci to odebrać”.
„Już to zrobiłeś” – powiedziałem. „Po prostu się do tego nie przyznałeś”.
„Macie oboje dziesięć minut. Zabierzcie swoje rzeczy. Wynoście się z mojego domu.”
Warga Lily zadrżała.
“Tatuś?”
„Kochanie, posłuchaj mnie. Kocham cię. Nigdzie się nie wybieram. Zawsze będziesz mnie mieć, bez względu na wszystko.”
“Dobra.”
Pocałowałem ją w czoło i zwróciłem się do Adama i Jessiki.
„Słyszałeś. Dziesięć minut.”
Adam szepnął coś, że mu przykro. Jessica nie mogła spojrzeć mi w oczy. Nie patrzyłem, jak odchodzą. Po prostu tuliłem Lily.
Następnego dnia złożyłam pozew o rozwód.
Kilka dni później zaczęliśmy testy na ojcostwo, ale prawda jest taka, że nie interesują mnie wyniki. To moja córka. Wychowywałam ją, trzymałam na rękach podczas gorączki, tańczyłam z nią w kuchni. Jest moja.
Wczoraj wieczorem Lily siedziała obok mnie w łóżku.
„Tato?” mruknęła.
„Tak, kochanie?”
„Nie chcę już w to grać”.
„Ja też nie. Przykro mi, kochanie, nigdy więcej nie będziesz miała z tym do czynienia.”
Spojrzała na mnie szeroko otwartymi i szczerymi oczami.
„Czy nadal jesteś moim prawdziwym tatą?”
Nie zawahałem się.
„Zawsze byłem. Zawsze będę.”
Poruszyła się i oparła głowę na mojej piersi.
