Ale Buddy był kimś więcej niż tylko bezdomnym. Zareagował, gdy Rick upadł, gdy Rosie zasapała, zanim ktokolwiek to zauważył. Wyglądał na wyszkolonego.
Pewnego popołudnia Sam znalazł stary wycinek z gazety:
ZAGINIONY: CIEŃ — Pies terapeutyczny. Mieszanka brązowo-czarnego owczarka. Blizna na uchu, ślepy na jedno oko. Zaginiony od kwietnia.
Opis był dokładny. Buddy nie należał tylko do nich – należał do kogoś innego.
Sam ukrył wycinek, rozdarty między strachem a poczuciem winy. Aż pewnego dnia Buddy pobiegł pocieszyć rannego chłopca na ulicy. Obserwując go, Sam wiedział, że prawdy nie da się ukryć.
Tej nocy zaniósł wycinek rodzicom. „Nie chciałem go stracić… Przepraszam”.
Carolyn go przytuliła. „Bałeś przestraszony. Ale powiedzenie nam teraz to dowód odwagi”.
Rick wyszeptał: „Więc jego prawdziwe imię to Shadow”.
Umówili się, że zadzwonią pod ten numer.
Wybór
Dwa dni później przybyła Margaret Caldwell. Gdy tylko go zobaczyła, padła na kolana.
„Cień” – krzyknęła, chowając twarz w jego futrze. Merdał ogonem, jakby nigdy tego nie zapomniał.
Wyjaśniła, że był szkolony na wypadek ataków padaczki jej zmarłego męża, a potem zaginął podczas burzy. „Myślałam, że odszedł na zawsze”.
Łzy napłynęły Carolyn do oczu. „Uratował życie Rosie. Dwa razy”.
Margaret spojrzała na niego, odpoczywającego z Rosie. „On cię kocha. Znalazł swoje miejsce”.
Zapięła mu starą zieloną obrożę, a potem zostawiła bandanę Rosie zawiązaną na niej. „Dwa nazwiska, dwie rodziny. Obie jego części”.
Tej nocy Buddy jak zwykle patrolował dom. Sam obserwował go przez okno i szeptał w ciemność:
„Cień. Kolego. Jesteście oboje. I jesteście już w domu.”
