Zaparzyłam herbatę, bo kiedy świat zaczyna przeciekać, człowiek odruchowo łata go wrzątkiem. On stał oparty o framugę, jakby właśnie wrócił z biegania, a nie z decyzji, która przewraca dom. Mówił spokojnie, jak się mówi o zmianie planów na weekend.
“Zakochałem się. Nie chcę cię okłamywać. Nie potrafię tego zatrzymać.” Każde słowo szczelnie dopasowane, żadnych przymiotników, żadnych ozdobników. W tej czystości było coś okrutnego – jak szpitalna biel.
Piętnaście lat wcześniej po raz pierwszy przywiózł mnie pod ten adres. “Tu będziemy mieć kuchnię z długim stołem” – śmiał się, stukając palcami w surową ścianę. Kuchnia jest. Stół też.
Tyle że po latach stał się miejscem podpisywania paktów o logistykę: kto po przedszkolu, kto do dentysty, kto zamawia worek pelletu, kiedy przyjazd rodziców. Te paktowe rozmowy są lepkie jak miód – wyglądają słodko, ale wiążą ręce. I może właśnie z tej lepkiej codzienności wyrósł jego dzisiejszy spokój. “Zakochałem się.” Brzmiało to jak: “zrobiłem coś żywego”.
– Wiesz, że to nie jest list do Mikołaja? – zapytałam. – Nie zamawiasz “zakochania” z dostawą do domu.
– Wiem – odpowiedział. – Ale nie chcę udawać, że nic się nie dzieje. To byłoby gorsze.
Gorsze dla kogo? Dla niego, który nie umie udźwignąć tajemnicy, czy dla mnie, której każe dźwigać jego “uczciwość”? Postawiłam przed nim kubek. Herbata parowała, jakby próbowała zasłonić nasze twarze.
Nie zadawałam pytań o szczegóły. Nie chciałam katalogu zdrady: dat, miejsc, niespodzianek. Zdrada nie potrzebuje kalendarza, żeby bolała. Zapytałam o jedno:
– Co zamierzasz?
– Nie wiem – usiadł. – Wiem, że nie chcę cię ranić. Ale nie chcę też robić z życia cudzego planu. Myślałem o… przerwie. O tym, żebyśmy dali sobie czas.
Czas. To słowo, które w ustach dorosłego mężczyzny potrafi brzmieć jak “kołyska dla mojej odpowiedzialności”. Wzięłam łyk herbaty. Smakowała jak metal.
Przez chwilę usłyszałam w głowie wszystkie nasze “kiedyś”: kiedyś pojedziemy kamperem wzdłuż wybrzeża, kiedyś nauczę się robić pad thai, kiedyś zrobimy remont balkonu. Kiedyś, czyli “po wszystkim, co pilne”. Tymczasem “pilne” przeszło dziś przez próg i usiadło przy stole.
– Nie będę z tobą konkurować – powiedziałam cicho. – Ani organizować castingu na “lepszą miłość”.
– Nie chcę konkurencji – odpowiedział szybko. – Chcę… prawdy.
– Prawda ma też konsekwencje – przypomniałam. – Prawda to nie jest ładne słowo. Prawda to pudełka, adresy, numery kont, rozmowy z dziećmi. Prawda to wybór, który nie jest “zobaczymy”.
Skinął głową. Pierwszy raz spuścił wzrok. Zobaczyłam, jak układa dłonie na stole, jakby liczył ścięgna. Nigdy nie zwracałam uwagi na jego dłonie. Teraz myślałam: “Te same, które skręcały nasz stół. Te same, które dziś chcą skręcać własną przyszłość gdzie indziej”.
Przysiadłam bliżej. Czułam, że muszę nazwać reguły zanim emocje zjedzą nam krzesła spod nóg.
– Zostań dziś w pokoju gościnnym – powiedziałam. – Jutro rano zabierzesz kilka rzeczy. Nie dlatego, że cię wyrzucam. Dlatego, że dom nie jest poczekalnią dla niezdecydowania.
– Dobrze – odparł. – Przepraszam.
– Przeprosiny są dla ciebie. Dla mnie są fakty – przerwałam. – Dzieci dowiedzą się ode mnie i od ciebie, razem. Bez opowieści o “skomplikowanych sprawach”. Zrozumieją tyle, ile będą mogły. Ale nie będziemy ćwiczyć z nimi teatru “w porządku”.
Milczeliśmy. Zegar tykał głośniej niż zwykle. W kuchni pachniało cytryną z płynu do blatów. Nagle dotarło do mnie, że przez lata budowaliśmy dom dźwiękami: śmiechem, rozmowami, muzyką z radia, nawet tym cholernym tykaniem. A teraz jeden komunikat zrobił z tego cichą salę gimnastyczną po lekcjach.
Wstałam, otworzyłam okno. Chłodne powietrze postawiło mi na skórze drobne igły. On podszedł na krok, jakby chciał dotknąć, ale się zatrzymał. Dobry znak. Może pierwszy raz od dawna zrozumiał, że “zakochanie” nie daje mu mandatów do cudzego terytorium.
Wieczorem, już po kolacji z dziećmi (mówiliśmy ostrożnie, bez szczegółów; córka zacisnęła usta, syn zapytał, czy to “na zawsze”), spakował torbę. Nie dramatycznie. Wyciszył kroki. Zostawił kurtkę na wieszaku – tę, w której zawsze gubi paragony. Pomyślałam, że w tej kurtce jest więcej naszego życia niż w jego dzisiejszych słowach.
– Gdzie pójdziesz? – zapytałam.
– Do kolegi. Mam klucz – odpowiedział. – Nie chcę zostawiać ci bałaganu.
– Bałagan już jest – powiedziałam, ale bez złośliwości. – Tyle że niewidoczny.
Uśmiechnął się smutno. – Nie wiem, czy robię dobrze, mówiąc ci to tak.
– Źle było milczeć – odparłam. – Źle jest ranić. Ale najgorzej jest ranić i prosić, żeby nikt nie krzyczał. Więc ja nie będę krzyczeć. Będę robić porządek.
Gdy wyszedł do drugiego pokoju, wzięłam notes i klucze. Nie po to, żeby planować życie na nowo w tabelce. Tylko po to, żeby zapisać trzy zdania, które mogę unieść: “Nie będę rywalizować. Nie będę udawać. Nie będę jego wieszakem na wątpliwości.” Zamknęłam notes. Wystarczy.
Noc była ostra jak szkło. Przewracałam się z boku na bok i myślałam o wszystkich kobietach, które dostały “uczciwość” jak prezent bez paragonu. O tych, które zostały “bo dzieci”. O tych, które wyszły “bo siebie”. Rano wstałam lekkim ruchem, jakby ciało chciało mnie wyprzedzić.
Zrobiłam kawę i usiadłam przy oknie. On wyszedł z pokoju gościnnego w koszulce od biegania. W rękach torba. Nie spojrzał na mnie z prośbą o wyrok. I dobrze.
– Mam zabrać jeszcze coś? – zapytał.
– Tak – odpowiedziałam po chwili. – Weź swoje “zobaczymy”. Zostaw mi ciszę. Ja ją oswoję.
