Pełna sala sądowa
Sala sądowa była wypełniona po brzegi. Wszystkie miejsca zajęli reporterzy, widzowie i ciekawscy nieznajomi, którzy czekali, by obserwować upadek Ethana Brixleya, 26-letniego milionera z branży technologicznej, oskarżonego o poważne przestępstwa. Podczas pandemii stworzył aplikację, która pomogła tysiącom osób znaleźć bezpieczną pracę. Przez pewien czas media nazywały go miliarderem ludu.
Teraz, w kajdankach, Ethan stanął w obliczu oskarżeń o usiłowanie wyrządzenia krzywdy, spisek i napaść. Atmosfera była ciężka od napięcia, gdy jego prawnik, Monroe Green, nagle wstał. Zamykając teczkę z ostatecznym akcentem, oznajmił: „Wysoki Sądzie, wycofuję się z tej sprawy. Ze skutkiem natychmiastowym”.
W sali sądowej rozległy się westchnienia. Krzesło Ethana równie dobrze mogłoby być puste. Sędzia uderzył młotkiem, wyraźnie poirytowany.
Cichy głos
W tłumie siedziała osoba, której nikt wcześniej nie zauważył – ośmioletnia dziewczynka o imieniu Amara Johnson. Miała na sobie pożyczoną sukienkę, koraliki we włosach i siedziała zupełnie nieruchomo. Wtem, gdy cisza się przedłużała, rozległ się wyraźny, lecz drżący głos:
„Mogę go bronić”.
Sala zamarła. Sędzia Reiner pochylił się do przodu, niepewny, czy dobrze usłyszał. „Słucham?”
Amara wstała, jej głos drżał, ale był stanowczy. „Powiedziałam, że mogę go bronić”.
W niektórych częściach sali wybuchnął śmiech, ale sędzia nakazał ciszę. „Jak masz na imię, młoda damo?”
„Amara Johnson” – odpowiedziała.
„A ile masz lat?”
„Osiem” – odpowiedziała szybko, po czym dodała: „Wiem, że nie jestem prawnikiem, ale przeczytałam wszystko na temat tej sprawy i wiem, że on tego nie zrobił”.
W oczach sędziego pojawiło się połączenie litości i ciekawości. „A skąd możesz to wiedzieć?”
Odpowiedź Amary była cicha, ale stanowcza: „Ponieważ dwa lata temu uratował życie mojemu bratu”.
Ethan powoli odwrócił się w jej stronę, wpatrując się w nią. Nie mógł sobie przypomnieć, co miała na myśli, ale cała sala sądowa skupiła na nim uwagę.
Mówiąc z serca
„Oglądałam filmy. Przeczytałam wszystko” – powiedziała Amara, ściskając ławkę tak mocno, że aż zbielały jej kostki. „Ludzie twierdzą, że był w tym magazynie, ale tak nie było. Nie mógł tam być”.
Prokurator prychnął. „Wysoki Sądzie, to jest dziecko”.
Następny
