Don Tomás, lat 70, był zamożnym rolnikiem w małym miasteczku w Oaxaca.
Miał pierwszą żonę, Doñę Rosę, która zmarła dziesięć lat wcześniej, pozostawiając mu trzy dorosłe, zamężne córki.
Pomimo swojego podeszłego wieku, Don Tomás wciąż marzył o synu, który mógłby nosić jego nazwisko i kontynuować linię rodzinną – pragnieniu, które pozostało niespełnione.
Postanowił więc ponownie się ożenić.
Jego wybór padł na Marisol, 20-letnią córkę ubogiej rodziny z tego samego miasteczka.
Marisol była piękna i świeża jak wiosna, lecz bieda mocno ją dotknęła.
Jej rodzice, potrzebując pieniędzy na leczenie najmłodszego syna, zgodzili się oddać ją za dużą sumę pieniędzy.
Choć nie chciała, Marisol zgodziła się na małżeństwo z miłości do rodziny.
W przeddzień ślubu, z łzami w oczach, powiedziała matce:
„Mam tylko nadzieję, że będzie mnie dobrze traktował… Wykonam swój obowiązek.”
Ślub był prosty, lecz efektowny, ponieważ Don Tomás chciał, aby całe miasteczko wiedziało, że wciąż jest „silny” i gotowy zostać ojcem.
Sąsiedzi szeptali i krytykowali dużą różnicę wieku, ale jemu to nie przeszkadzało.
Uśmiechał się z satysfakcją, podekscytowany przygotowaniami do nocy poślubnej, przekonany, że Marisol wkrótce zajdzie w ciążę.
Choć pogodzona z losem, próbowała wyglądać na szczęśliwą, aby wypełnić swoją rolę.
Nadeszła noc poślubna.
Don Tomás, elegancko ubrany, wypił trochę leczniczego trunku, który, jak twierdził, miał sprawić, że poczuje się znów młody.
Wziął Marisol za rękę i poprowadził do sypialni, oczy pełne oczekiwania. Ona, zdenerwowana, wymusiła uśmiech, bojąc się go zawieść.
Atmosfera stała się intymna.
Następny
